Maritieme CV   Leo toen Leo nu Leo Knottenbelt Amsterdam Na op 21-11 ’58 te zijn geslaagd werd me meegedeeld, dat door de problemen in de Oost waar president Sukarno van Indonesie zonodig Nieuw Guinea van ons moest overnemen, ik was uitverkoren om met een aantal andere geslaagden in militaire dienst te mogen. Hiermee werd een streep gezet door de plannen om tot mijn 26e te blijven varen en zodoende de militaire dienst te ontlopen. Ik zag dat toen als ‘verloren tijd’, maar dat was het eigenlijk helemaal niet, in tegendeel. Van 1 december ’58 tot groot verlof op 13 september ‘60 was ik in actieve dienst en vanaf 1 maart ’60 in de rang van zeemilicien korporaal telegrafist. Volgens een Marineverklaring deed ik van 31 oktober ’59 tot 30 juli ’60 zelfstandig dienst als telegrafist van de wacht op een ontvangstation van de Koninklijke Marine te Biak etc. Als voordelen van de marinetijd noem ik: - PTT: 17 woorden seinen en nemen.
Marine: 25 woorden rechtstreeks
uit te tikken op de schrijfmachine. Dit ging zo maar niet in onze VBS klas in
Kattenburg en gegeven moment hadden we iedere dag examen. Uiteindelijk geslaagd
en ging meteen met inschepingsverlof voor Nieuw Guinea na een bezoek aan de
fourier voor het ophalen van een enorme canvaszak met tropenplunje. Volgens RH getuigschrift was ik van 22 december ’60 tot 1 maart ’63 in dienst, met ruim twee jaar dus aan de erg korte kant. Eerste jaar bij de KNSM, ‘Oranjestad’ etc. waarna ik de speed Victory tramp ss. “Salatiga’ van de KRL toegewezen kreeg. Een jaar de wereld rond, van hot naar her, dit schip kwam nooit in NL, mensen werden in Gibraltar afgelost. Een interessante en onvergetelijke tijd. Zou aansluitend een jaar worden gestationeerd in Singapore. Het grootste marinevoordeel was dat ik bij RH kon stoppen wanneer ik wilde en dat heb ik gedaan. Werkte 7 jaar in Amsterdam, eerst op 2 cargadoorskantoren, Wm. H. Mueller & Co. en Vinke & Co., beide op de De Ruyterkade. Daarna bij bedrijven in de Westhaven. Banen bij de vleet in die tijd en als ik het ergens had bekeken ging ik weg. Uiteindelijk naar een productenhandelmaatschappij op de Prinsengracht in Amsterdam, een 9 tot 5 baan, dagelijks op de fiets, weer of geen weer. Veel toekomst zag ik hier niet maar toen kwam mijn kans. Werd aangenomen door Borsumij Wehry in Den Haag en werd op 31 jarige leeftijd en net getrouwd uitgezonden naar Hong Kong. In totaal 20 jaar in het Verre Oosten gewerkt voor deze toko, achtereenvolgens in Hong Kong, Taiwan, Singapore, Bangkok en Jakarta. Onze tweeling (2 jongens) is in Taipei geboren. Twee jongens tegelijk is heel apart voor Chinezen waar percentueel minder tweelingen worden geboren. Ze vroegen me wat ik gegeten had. Een collega van me kreeg drie dochters achter elkaar en dat was wel een beetje sneu. De vele overplaatsingen deden ons uiteindelijk besluiten om terugplaatsing naar NL aan te vragen, want de jongens moesten naar de middelbare school en de scholing in Bangkok was niet goed. Ze op een kostschool plaatsen, zoals de Engelsen doen zagen wij niet zitten. Dit was tevens het begin van het einde bij de Borsumij. Was 52 jaar toen ik ‘afvloeide’, weliswaar met een leuke regeling, maar toch wel erg jong vond ik toen. Echter, dit wende snel en ik had al gauw mijn draai gevonden. Een half jaar later werd de zaak overgenomen en de mensen die toen wegmoesten kregen alleen een aanvulling op de WW. Heb een tijd voor mezelf gewerkt als marktonderzoeker Verre Oosten. Die kant uit reizen blijf ik tot op vandaag doen, dat zit in het bloed. Daarna nog meer mazzel: schreef me in als ‘expert’ op textielgebied bij de PUM (Programma Uitzending Managers) in Den Haag. Hebben 3500 gepensioneerde experts op allerlei terrein in het bestand die niet thuis willen zitten en hun expertise belangeloos ter beschikking stellen voor korte missie’s van max. 3 maanden naar geinteresseerde bedrijven in ontwikkelings-landen. Ik ben hier uiteindelijk landencoordinator Filippijnen en Indonesie geworden, vrijwilligerswerk, maar veel reizen en je voelt dat je er nog bij hoort. Moest dit na 7 jaar toch wel met pijn opgeven, toen wij in 2000 onze verblijfsvergunning voor Zuid Afrika kregen en de geplande emigratie gestalte kreeg. We wonen nu al weer ruim 10 jaar in Kaapstad en geen spijt gehad. Als het daar winter wordt eind mei komen we vier maanden naar NL en keren in oktober terug als het voorjaar wordt. Een soort ‘zwaluwen’. Onze jongens wonen in NL en het is heerlijk om vier maanden in de buurt van kinderen en kleinkinderen te zijn. Al met al een rijk leven tot nu toe, waar we met plezier op terugkijken. Heb met veel genoegen de boeken van Arie en Peter Visser gelezen en overweeg om ook maar eens iets op papier te gaan zetten. Leuk voor de kleinkinderen, wat die gekke opa allemaal heeft gedaan. |
 | |
|
|
|
|
|